Dzieci i kobiety z Camaguey

W pogoni za szczęściem

Wyobraźmy sobie, że świat jest doskonały, a to oznacza, że wszyscy jesteśmy szczęśliwi, nikt nie głoduje, każdy wybiera drogę życiową, realizuje swoje marzenia i cele. Wyobraźmy sobie, że nie dotykałyby ludzi ciężkie choroby, nikt nie byłby skrajnie biedny. Jednak w różnych stronach świata, na wszystkich kontynentach, spotykamy osoby, które z radością spełniają marzenia i oddają swój czas potrzebującym, niosą pomoc i malują świat na kolorowo.

   Siostra Filipa i Siostra Filipina z misją na Kubie

Obie młode kobiety rozpoczęły swoją działalność misyjną na Kubie w 2016 roku. Bardzo ciężką pracą zdobywały zaufanie lokalnej społeczności. Wielkim staraniem w kilkudziesięciostopniowym upale Filipa i Filipina każdego dnia budowały przyjaźń z chorymi i dziećmi w dzielnicach miasta Camaguey. Teraz po trzech latach otrzymują w zamian miłość swoich podopiecznych i szacunek całej społeczności.

      Siostra Filipina opiekuje się dziećmi z dzielnicy La Belem, jak Daniel, Dany, Brayan, Saletny, Yan Carb, Naomi, Yimny, Yaser, czy Rey. Dzieci są grzeczne, spokojne i uśmiechnięte, często żyją w skrajnym ubóstwie. Dzielnica La Belem jest miejscem dla bardzo ubogich rodzin, w tym schronieniem osób starych i schorowanych. Uposażenie miesięczne Kubańczyka wynosi około 20 CUC (ok. 90 zł). Nie pokrywa to podstawowych kosztów codziennej egzystencji. Dlatego matki i ojcowie korzystają z przyznanego jedzenia na kartki, które muszą wystać w długich kolejkach, wymieniać się zdobytą żywnością, środkami drogeryjnymi i dorabiać na codzienny posiłek. 

      Siostra Filipina stara się eliminować zagrożenie wykluczeniem społecznym w szczególności młodzieży i dzieci. Pracuje z nimi, wprowadza elementy wychowania i nauki poprzez gry, zabawy, śpiewy i matczyną opiekę. Jest powiernikiem smutków i radości, towarzyszem – gorszych i lepszych dni. Siostra Filipa zajmuje się osobami chorymi i starymi, którzy potrzebują opieki i pomocy w przeżyciu każdego nadchodzącego dnia.

    Obie siostry prowadzą w mieście spotkania dla kobiet często wykorzystywanych, bitych, nieszanowanych, bez pracy, pieniędzy, możliwości edukacji i rozwoju osobistego. Przemoc, znęcanie się, prostytucja wśród młodocianych, wzrastająca liczba aborcji i przypadków AIDS wymaga ciągłego wsparcia, aby problemy te eliminować.

     Dzieci z dzielnicy La Ceiba Maikal, Anniuris, Anelis, Yustin, Mgdiel, Gisel, Luicito, Doliana i wiele innych czekają na każdy dzień spędzony z siostrami, kiedy rozmawiają o marzeniach, piszą, rysują i spacerują. Na zorganizowane „Polskie popołudnie” przyszli szczęśliwi, ubrani odświętnie w butach, których na co dzień nie noszą. Opowiadali o swoich marzeniach, pomysłach, smutkach i radościach popijając kubańską kolę i zajadając się ciastkami, które mogą spróbować tylko w takich rzadkich chwilach. 

Prezenty: kredki, zabawki, piłki do piłki nożnej, latające talerze, skakanki, bumerangi i inne do zabaw indywidualnych i zespołowych znalazły się w rękach dzieci, którym szczęście i radość dała nowe życie. Duży problem stanowi trudność ich kupienia na Kubie. Dostępne są bardzo drogie, większości nie ma wcale. Przewiezienie kilku ciężkich torb to połowa sukcesu, druga połowa to przejście przez granicę. Ale widząc zadowolenie i słysząc śmiechy dzieci warto pomagać.

Postanowiłam wspierać ich misję na Kubie, bo nie ma większej przyjemności, jak uśmiech dziecka, skromnego, ciekawego i ufającego, że oprócz NIC będzie COŚ i warto żyć.

          W latach 80. wraz z upadkiem Związku Radzieckiego upadł export i wsparcie, a potem zostało NIC. Do tego czasu kraj rozwijał się podobnie, jak Polska i zatrzymał się w tym miejscu. Dwie księgarnie w Hawanie i książki związane z mentorami rewolucji, małe domki dla kilku pokoleń, dojazdy do szkoły i pracy wozami konnymi, ciężarówkami do przewozu bydła lub autobusami, które pozostały na Kubie po opuszczeniu jej przez Amerykanów. Kubańczycy mają dostęp do edukacji, mają uniwersytety, nie mniej większość żyje raczej egzystując. Wakacje na wsi, równe wynagrodzenia dla wszystkich, kartki na tańszą żywność, a w sklepach podstawowe artykuły spożywcze. Na Kubie poznałam realia zupełnie nieznanego nam świata. Pamiętam naszą czarno-białą Polskę czterdzieści lat temu - to właśnie tak można wrócić do dzieciństwa.

     Celem projektu jest zebranie, dzięki przyjaznym ludziom środków, za które zostanie zakupione wyposażenie sportowe oraz wyposażenie gier edukacyjnych, zabawki, buty i artykuły szkolne. Jeśli uda się pozyskać planowane środki podejmiemy się budowy świetlicy - wymarzonego miejsca dzieciaków. Na miejscu podczas kolejnego spotkania polskiego - posiłek i napoje oraz konkursy i zawody. W 2018 roku każde dziecko dostało zdjęcie zrobione podczas wspólnych zabaw. Będzie ono jedyną pamiątką z dzieciństwa. Część środków wykorzystamy na wykończenie domu dla Rafaeli. W 2018 wymurowane zostały ściany i dach, który nie przecieka. W 2019 roku planujemy wyposażyć dom w toaletę i nowe łóżka dla chłopców.

    Wierzę, że zebranie środków zostanie sfinalizowane dzięki ludziom dobrej woli, którzy zdecydowanie przedkładają pomoc i dobro ponad pieniądze. Indywidualne podziękowania dla każdego Ofiarodawcy bezpośrednio z Kuby. Jednocześnie zawsze, kiedy wybiorą się Państwo na Wielkie Antyle, Misję w Camagüey można będzie odwiedzić.

          Prośbę kieruję do ludzi, którzy swoim spojrzeniem i pojmowaniem świata potrafią się dzielić i wspierać innych. Najmniejsza kwota wpłacona na projekt będzie niezwykle wielka, jak wielkie będą serca jej Ofiarodawców. Kochani każda złotówka wpłacona na zbiórkę poświęconą młodym kochającym życie ma niesamowicie ogromny wymiar uśmiechu i radości. W dzieciach zostaje wiara, że warto, że życie dorosłe i świat stoi otworem, a oni też będą mogli pomagać kolejnym potrzebującym. Zawsze wierzę, że jeśli pomagam innym, pomoc i radość do mnie wraca.

          Siostry Filipa i Filipina to nasze rodaczki, które swój czas młodości poświęcają, a raczej z wielką przyjemnością darują innym - potrzebującym. Każdy z nas, niezależnie od wieku
i zamożności może oddać cząstkę siebie i wesprzeć projekt, który do niedawna jeszcze pozostawał w marzeniach i wyobraźni Kubańczyków.

      Poza miejscem i świetlicą dostarczane są corocznie akcesoria do zabaw dla dzieci: piłki, gry, rakietki do badmintona, tenisa, koszulki, spodenki i inne zabawki. Tego rodzaju sprzęt jest dostępny w nielicznych sklepach komercyjnych i kosztuje fortunę. Wyobraźcie sobie, że większość nie trzymała nigdy prawdziwej piłki do gry...

Wierzę, że jesteśmy gotowi i dokonamy kolejnego cudu pomagając Kubańczykom, dając niewiarygodną ilość szczęścia ludziom, którym trudno uwierzyć, że ono istnieje.